Jest tyle słów, które cisną się na usta, że sama nie wiem, od czego zacząć. Doskonale ten ból rozumiem, bo niestety trwa do dziś i chyba będzie trwał nadal, ale moje życie, a w zasadzie to, do czego przygotowała mnie moja córeczka, miejsca w które mnie zaprowadziła i tajemnicę, którą dzięki niej odkryłam, spowodowało, że jej śmierć i jej ogromny brak przeżywam bardzo dojrzale. Sama jestem zdziwiona, ale i szczęśliwa, że pomimo bólu straty córeczki, jestem w stanie wspierać innych i że ludzie w ogóle decydują się do mnie napisać.
Ogromnie mi przykro, że tej dziewczynki nie ma już z jej rodzicami. Z pewnością moja Marysia się nią zaopiekuje, bo nie bez przyczyny ta kobieta napisała do mnie. Ja od swojej Marysi dostaję regularnie znaki miłości oraz tego, że jest tam szczęśliwa. Jestem przekonana, że jej córeczka bawi się na łąkach z innymi dziećmi. Faktycznie, śmierć dziecka jest największym bólem, jaki może dotknąć rodziców. Rodzice obwiniają siebie za wypadek, ale przecież sami też mogli zginąć!
Proszę się jednak zastanowić, czy obwinianie siebie ma sens?, Ja szukałam winnego choroby mojego dziecka przez ponad 3 lata aż niemal na końcu świata znalazłam na to wszystko odpowiedź. Jest tak wiele słów, które chciałabym tej mamie przekazać, że nie jestem w stanie wszystkiego napisać. Z pewnością - Życiowa zwrotnica, wiele wyjaśni. Wydaje mi się, że wybory Boga są dla nas niezrozumiałe, ale jego ścieżki są zawsze najlepsze. Kiedyś ktoś mi powiedział, że to błogosławieństwo - dla mnie wtedy było to obłędem, ale dzisiaj wiem, że miał rację, bo inaczej patrzę na życie, wiem, ze nic nie trwa wiecznie, że wszystko przemija, że wszystko jest zmienne, dzisiaj przyglądam się światu z większą uwagą i świadomością. Nie wiem, czy mama tragicznie zmarłej dziewczynki miała kontakt z dziećmi niepełnosprawnymi od urodzenia i dziećmi z uszkodzeniami mózgu po wypadkach. W zasadzie trudno jest odróżnić, które z tych dzieci jest po wypadku, a które chore od urodzenia. Ponieważ ja walczyłam o choćby jeden normalny dzień bez ataków padaczki mojej córeczki przez niemal 5 lat, niejedno widziałam i niejednego doświadczyłam. Wiem, że cokolwiek, powiem, nie uśmierzy bólu, ale skoro ta mama do mnie napisała, to wierzę, że podda moje doświadczenie rozwadze i chwili refleksji. Zastanawiam się, czy pogrążona w bólu mama wie , że często dzieci, które przeżyją wypadek ale mają stłuczony i w efekcie uszkodzony mózg potrafią dożyć nawet 20 kilku tal, ale
No właśnie ale.... nigdy nie są takie, jak wcześniej, ich ciała bardzo często wykręca paraliż, okropnie ciężko się takie dziecko ubiera, bo nie ma ono właściwego napięcia mięśniowego, dziecko przestaje mówić, chodzić, siedzieć, robi pod siebie i przez 20 lat nosi pampersy, często się zdarza, że z powodu uszkodzeń i spastyki nie jest w stanie samo jeść, więc albo jest karmione sondą przez nos, albo pegiem rurką podłączoną bezpośrednio przez powłoki brzuszne do żołądka. Dzieci takie często dostają padaczki, bo mózg nie działa prawidłowo. Moja córeczka cierpiała od urodzenia, ale kochałam i kocham ją nad życie. Była absolutnie największym dobrem i szczęściem jakie mnie w życiu spotkało. Zapytałam tę mamę, czy wie, o co ja się modliłam? O to, by więcej już nie cierpiała. To, że ja spędzałam z nią miesiące w szpitalach, nie spałam nocami, patrzałam, jak jej ciałkiem targają wstrząsy epilepsji, to nic wielkiego, ale to, że byłam przy tym wszystkim bezradna, że pomimo iż przenosiłam góry, nie mogłam zrobić nić więcej, by wyleczyć ją z tej paskudnej choroby, by ulżyć w cierpieniu, to rozrywało moje serce od wewnątrz. Dlatego musiałam pożegnać tę dozę egoizmu mojej miłości do córeczki i pozwolić jej odejść. Przecież o to się modliłam - o to , żeby była szczęśliwa i nie cierpiała. Proszę się zastanowić - mówiłam do tej mamy, jak wyglądałoby wasze życie, gdyby N..... przeżyła, ale leżała wykręcona, opluta śliną, zwinięta spastyką i nawet gdyby rozumiała co Pani do niej mówi, prawdopodobnie nigdy nie byłaby w stanie wypowiedzieć żadnego słowa. Znam takie dzieci, które po wypadku potrafią mrugać tylko powiekami i do kónca życia są uwięzione we własnym ciele. Czy potrafi Pani wyobrazić sobie ten ból codzienności, gdyby miała Pani patrzeć jak niegdyś zdrowe dziecko leży niczym lalka i cierpi nie mogąc się ruszyć? Ja nie mogłam tego widoku zosić, bo rozrywało mi serce, a z roku na rok, było coraz gorzej, pomimo codziennej i bardzo kosztownej rehabilitacji. Pragnęłam jedynie, by Bóg nie pozwolił jej cierpieć - i ta droga była chyba jedyną... Kiedyś wszyscy się tam spotkamy, ale ja wierzę, że życie się nie kończy. Rozmawiam z Marysią każdej nocy, każdego dnia i kiedy czuję się gorzej, ona zawsze wyśle mi z nieba znak. Proszę ją o to, aby przekazała mi znak, który będę w stanie odczytać i zrozumieć, że jest jej tam dobrze, że jest szczęśliwa. To, że N..... zginęła to jest absolutnie Pani ani męża wina! To wybór jej duszy i wyższej siły, która nad nami czuwa. Wiem, co może sobie Pani myśleć- gdzie w takich wypadkach jest Bóg, dlaczego zabiera dzieci, - ja tak właśnie myślałam, aż do dnia, w którym znalazłam odpowiedzi na wszystkie mojej pytania i wtedy moje zapiski postanowiłam spiąć w całość i tak powstała książka, która opowiada o tym jak być szczęśliwym mimo wszystko. Dzisiaj jestem szczęśliwa, choć płaczę, kiedy tęsknota wyciska łzy z oczu, ale to dobrze, bo to oczyszcza duszę, pozwala dać upust emocjom. Ale wiem, ze to wszystko co przeszłam bardzo mnie wzmocniło, zmieniło, że odnalazłam swoją życiową misję, a przede wszystkim kochałam w sposób, w jaki kocha tylko BÓG. Nikogo nie obwiniam, chociaż tez lawiną napływały do głowy myśli - dlaczego my, dlaczego ona? Marysia zmarła 4 miesiące temu, a ja do dziś śpię z jej błękitnym misiem, bo to jedyna rzecz, która do tej pory utrzymuje jej zapach.... Pani ......, jeśli tylko potrzebuje Pani do mnie napisać, bardzo proszę, może w mailu trudno jest pomóc, ale jeśli chociaż jest jedno zdanie, które sprawi, że poczuje się Pani lepiej, że spojrzy na wszystko trochę z innej perspektywy, to jest to tego warte.... łączę się w bólu, Ania
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz