Nasze aniołki

Tak wiele aniołków odeszło.... Ludzie przychodzą na świat i odchodzą... A czasem wydaje nam się, że nam nic nie grozi, żyjemy tak, jakbyśmy mieli żyć wiecznie, wciąż odmawiamy sobie wielu przyjemności, nie podejmujemy wyzwań, które nas przerastają, tak rzadko mówimy bliskim, że ich kochamy, tak często uskarżamy się, gdy złamie nas choroba, gdy ktoś nas zdenerwuje, a tak rzadko doceniamy to, że jesteśmy zdrowi, że ktoś powiedziała nam dzisiaj komplement, że jesteśmy dla kogoś ważni... A przecież świeca naszego życia nie będzie się tliła wiecznie. Czy nie sądzisz, że gdy będziemy  częściej się uśmiechać do ludzi, to coraz więcej ludzi obdarzy nas uśmiechem? To niesamowite, ale kiedyś tego nie dostrzegałam. Dzisiaj sprawia mi to ogromną radość i to jest powodem, że jestem szczęśliwa, że są wokół mnie ludzie, którym jestem choćby odrobinę potrzebna, pomocna. Choć każdy dzień płynie swoim tempem, to każdego dnia mogę szczerze komuś podziękować i zauważam, że dostaję coraz więcej odwzajemnionych uczuć. To nasyca moje serce radością, i choć mijając cmentarz Agrykola, wiem, że tam spi mój aniołek, którego czasami pragnę stamtąd zabrać. To przebłyski ogromnej tęsknoty, która czasem wyciśnie kilka łez, ale potem spojrzę w niebo i wiem, że tam powinnam szukać mojego aniołka. Marysiu, choć niebo dzisiaj pochmurne i szare, u Was zawsze świeci słońce. Wysyłam Ci serce pełne miłości i jedną łzę, która wypełnia pustkę.... Marysiu, opiekuj się aniołkami, które są gotowe do was dołączyć....
                                                                                                                   mama...