Tęsknię za tym spojrzeniem, uśmiechem, radością i życiem.... Teraz widzę tylko obraz zmęczonej chorobą i atakami dziewczynki, która siłami woli pokonuje codzinne wyzwania walcząc o przywrócenie radości ducha. Ps. filmik autorstwa mojego 6 letniego syna
Aż mi łezka sie w oczkiem zakrecila...Marysiu wracaj do domku do rodzinki ,życzę tego Ci z całego serca :)
OdpowiedzUsuńCzekam na raport wieczorny dotyczący stanu zdrowia Marysi.
OdpowiedzUsuńMarysiu jaki piękny uśmiech :*
OdpowiedzUsuńAniu, jak Marysia?
OdpowiedzUsuń